Samen werken of samenwerken?

Ze werkten in een klein team, vier vrouwen, een man. Zaten met elkaar aan een bureaublok. Dan leer je elkaar wel kennen zou je denken. Wissel je wetenswaardigheden uit, kun je elkaar makkelijk ondersteunen maar ook delen wat er privé is voorgevallen.

Maar niets van dat alles gebeurde. De vrouwelijke manager, een van de vijf, belde me. “Weet jij raad”, vroeg ze. “De sfeer is regelmatig om te snijden. Ik word er langzamerhand wanhopig van. Het zijn volwassen mensen, daar hoef ik als manager toch niet bovenop te zitten?”

“Passen jullie bij elkaar”, vroeg ik. “Hoe is dit team tot stand gekomen?” “De vorige manager heeft klonen van zichzelf aangenomen,”,antwoordde ze, “maar toen het team compleet was vertrok hij. Ik zit nu met de gebakken peren”. Maar wat die peren nu precies waren kon ze me niet vertellen. Ik stelde voor te investeren in een test Management Drives, individuele profielen en vervolgens een teamprofiel te maken. Om te zien wat de plussen en de uitdagingen van dit team zijn. Een mooi rationeel stuk om een gesprek met elkaar te beginnen. De uitslag van de test geeft aan wat de drijfveren van de individuele medewerkers zijn en van het team als geheel. Passen ze bij elkaar, vullen ze elkaar aan, waar zitten de energiegevers en waar lekken ze energie?

Aldus geschiedde. Het was opvallend hoe positief ieder reageerde op het eigen profiel in de individuele gesprekken. Maar de shit kwam ook meteen naar boven. Ongezouten kritiek op de anderen en weinig reflectie op het eigen handelen. De profielen logen er ook niet om. Veel geel (visionairs, innovatie), oranje (ondernemerschap, ambitie) en rood (kracht, tempo, onderbuikgevoel) nauwelijks groen (harmonie in relaties) of paars (veiligheid, vertrouwen) en minimaal blauw (structuur, afmaken) . De R van reflectie en of iets relevant is stond gemiddeld ver naar achteren. Kort door de bocht: niemand laat zich iets zeggen en zijn het allemaal concurrenten van elkaar. Ongeduldig en direct. Geen onderlinge binding, groen en paars ontbreekt.

Tranen
De teammiddag begon. De manager was heldhaftig en beet het spits af. Stelde zich kwetsbaar op. Er kwamen tranen. Niemand stak een hand uit of reikte een zakdoekje aan. Rood kwam naar boven om zaken duidelijk uit te spreken. Ondanks temperatuur koelkast kwam alle frustratie eruit. Dat er nooit successen gevierd werden, dat niemand zich betrokken voelde bij de ander. En dat een gemeenschappelijke visie ontbrak.

Dat luchtte op. Het ijs werd letterlijk gebroken en er werden beloftes gedaan dat ze het anders zouden gaan aanpakken. Aan geel (creatief) hoef je niet te vertellen hoe dat te doen. Dat verzinnen ze zelf wel.

Vijf maanden later.
Een van de teamleden had kort na de sessie ontslag genomen en inmiddels was er een nieuwe collega begonnen. Of ik een test bij hem wilde afnemen. Toen ik zijn profiel kwam bespreken voelde de sfeer goed, ongedwongen. De manager nam me nog even apart. “Je wilt niet weten wat er gebeurd is,” straalde ze. “We hebben alles wat er besproken is in praktijk gebracht. Ook hebben we onze nieuwe collega met elkaar aangenomen. Tijdens het sollicitatiegesprek heb ik alleen maar ‘groene’ vragen gesteld. Hoe belangrijk is de sfeer voor hem, zijn collega’s belangrijk? Ik ben dus reuze benieuwd naar de uitslag. Ze keek me nieuwsgierig aan. “Ik geloof niet dat ik je een antwoord schuldig ben,” zei ik lachend. Het is tenslotte aan de kandidaat om wel of niet een profiel te delen. De manager lachte. “Hij is hartstikke groen en we varen er wel bij. Maar ook wij zijn aan het oefenen op groen gedrag”. Het klopte. De nieuwe collega sloot naadloos aan op de behoefte van het team, geen twijfel.

Twijfel jij of je jouw drijfveren wel optimaal inzet of twijfel je over de kracht van jouw team? Zie: https://cyou.nl/incompany-trainingen/cultuur-om-succesvol-groeien/

Dagdag

Philo